Signoria (Μονοκρατορία)

Στη διάρκεια του 14ου αιώνα, ένας αριθμός πόλεων, που βρίσκονταν σε απόγνωση για την εξεύρεση λύσης στο πρόβλημα των πολιτικών αγώνων, στράφηκαν από τη δημοκρατία στη μονοκρατορία (signoria) , στην "ενός ανδρός αρχήν".

Ο μονοκράτορας (signore) ή κύριος ήταν συνήθως μέλος κάποιας τοπικής φεουδαλικής οικογένειας που ασκούσε επιρροή στην κοινότητα.
΄Ετσι το αξίωμα του μονοκράτορα δεν φάνηκε ότι είναι μια ανώμαλη εξέλιξη, ειδικά όταν ο signore προτιμούσε, οπως και έκαναν οι περισσότεροι, να κυβερνά με τη συνύπαρξη δημοκρατικών θεσμών.

Μερικές φορές μια μονοκρατορία επιβαλλόταν ως αποτέλεσμα της νίκης της φατρίας στην οποία ανήκε ο ευγενής επάνω σε μια άλλη, ενώ σε λίγες περιπτώσεις ένας φεουδάρχης ευγενής, που τον είχε προσλάβει η δημοκρατία σαν κοντοτιέρο ή πολεμικό αρχηγό, γινόταν κύριός της.

Οι πιο πλούσιοι και ισχυροί από αυτούς τους ευγενείς κατάφεραν να αποκτήσουν το δικαίωμα να ορίζουν οι ίδιοι το διάδοχό τους, και έτσι άρχισαν να δημιουργούνται δυναστείες μονοκρατόρων (signorie) που έφεραν τον τίτλο του Δούκα (Duca).

Παρέμεναν, ωστόσο, σε λειτουργία οι κοινοτικοί θεσμοί, αν και συχνά περιορίζονταν από τις αποφάσεις του κυρίου (signore).
΄Οποια κι αν προυπήρξε η διαδικασία, η κληρονομική κυριαρχία των τυράννων έγινε η συνήθης κατάσταση και η ελεύθερη δημοκρατία παρέμεινε η εξαίρεση μέχρι τα τέλη του 14ου αιώνα.

Αντίθετα σε ό,τι πίστευε ο Μπούρκχαρτ, η Ιταλία του 14ου αιώνα δεν είχε αποδίώξει τον φεουδαρχισμό. Στο Νότο, ο φεουδαρχισμός οχυρώθηκε στο χαλαρά συγκεντρωτικό βασίλειο της Νεάπολης, διάδοχο κράτος των Hohenstaufen και των νορμανδικών βασιλείων.

Στην Κεντρική και Βόρεια Ιταλία τα φεουδαλικά αξιώματα των ευγενών και οι ιπποτικές αρετές συγχωνεύτηκαν μαζί με μεσαιωνικούς κοινοτικούς θεσμούς και δημιούργησαν το τυπικό κράτος της Αναγέννησης - ένα κράτος που υπήρξε συμβιβασμός των αντίπαλων τάσεων.

΄Οπου απαγορεύτηκε με νόμο να συμμετέχουν οι ευγενείς στην κοινοτική πολιτική, όπως στις τοσκανικές πόλεις της Φλωρεντίας, της Σιένα, της Πίζα και της Λούκα, η κοινοβουλευτική δημοκρατία επέζησε περισσότερο χρόνο. Αλλά και αυτές ακόμα οι επάλξεις της ελευθερίας είχαν διαλείμματα κρυφής ή ανοιχτής κυριαρχίας των μονοκρατόρων.

Οι πιο σημαντικές από αυτές τις μονοκρατορίες (signorie) υπήρξαν:

Oι Μέδικοι (Medici) στη Φλωρεντία, οι Γκοντζανγκα (Gonzaga) στη Μάντοβα και οι Σφόρτσα (Sforza) στο Μιλάνο.

Οικόσημο (stemma) της οικογένειας των Μεδίκων (Φλωρεντία)

Οικόσημο (stemma) της οικογένειας των Gonzaga (Μάντοβα)
Οικόσημο της οικογένειας των Sforza (Μιλάνο)